کد مطلب:313343 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:274
شهادت امیرالمؤمنین علی
شهادت علی علیه السلام، نمایش عدل انسانیت، در تاریخ بشر است. حیات علی علیه السلام عدل بود و مماتش نیز عدل بود و خودش مجموعه ای از صفات اضداد.
شهادت علی علیه السلام را نمی توان مرگ دانست؛ شهادت حضرت، حیاتی بالاتر از این حیات ظاهر بود، ولی مردم ظاهر بین شهادت او را مرگ دانستند. مرگ برای همه ی افراد بشر می باشد، ولی مرگی كه عدالت را نشان دهد، تنها مرگ علی علیه السلام بود و بس؛ مرگی كه در میان همه ی مرگها نظیر ندارد! حیات علی علیه السلام نظیر نداشت و مماتش نیز بی نظیر بود. علی علیه السلام قاتل خود را می شناخت، از قصد وی آگاه بود و می توانست او را اعدام كند و یا به منطقه ای دور تبعیدش كند و از عنوان ثانوی استفاده كند، و جان خود را از مرگ نجات دهد، ولی عدل، برای قصد جنایت جریمه و كیفری قائل نیست، و علی الگو بود.
حضرتش روزی در حمام بود، صدای دو فرزندش حسن و حسین علیهم السلام را از سر بینه شنید، بیرون آمد و پرسید: این جا چه می كنید؟
- دیدیم این فاجر، ابن ملجم، پشت سر شماست، بر جان شما بیمناك شدیم، آمدیم برای محافظت.
- كاری به كارش نداشته باشید...!
قتل علی علیه السلام بزرگترین جنایت بشری است، و قاتل او بزرگترین جانی در تاریخ بشر، قاتلی كه آزاری از علی علیه السلام ندیده و رنجی نكشیده و تلخی نچشیده، و علی علیه السلام برای او سراپا مهر بوده، خیر بوده، سود بوده، و او چنین جنایتی ناجوانمردانه را مرتكب می شود! در مسجد! در ماه مبارك رمضان! در شب قدر!
تف باد بر چنین بشر! تف باد بر این اندیشه ی پلید! تف باد بر چرخ گردون! در سحرگاه نوزدهم ماه رمضان، سال چهلم هجرت، در مسجد كوفه، این جنایت رخ داد و پاكیزه ترین خلق خدا با ضربت شمشیری بر فرقش، در خاك و خون غلتید و بهترین خلق به دست بدترین خلق كشته شد.
سه روز حضرتش زنده ماند، و او یقینا اگر بدرود حیات نمی گفت، ضارب را مورد عفو قرار می داد. در آن سه روز سفارش قاتل را می نمود: مبادا شكنجه اش كنید،
[ صفحه 49]
كتكش بزنید، دشنامش دهید! در موقع قصاص بیش از یك ضربت شمشیر نزنید. قصاص قاتل، حق شهید نیست، حق بازماندگان است و حق زنده هاست، چون حیات بشری بدان بستگی دارد. وصیتش به بنی هاشم این بود كه مبادا بگویید امیرالمؤمنین علیه السلام را كشتند و خونریزی كنید و آدمكشی راه بیندازید...
شاید مقصود حضرتش، جلوگیری از انتقام عربی بود؛ انتقامی كه خون همه كس قاتل را در هر حالی، برای همه كس مقتول روا می شناسد! بدین وسیله حضرت، از كشتار خوارج، همفكران قاتل خود، جلوگیری كرد. كوته فكرانی كه در دشمنی با علی علیه السلام آن قدر جلو رفتند كه پس از كشتن، با قبرش نیز سر دشمنی داشتند، ولی علی علیه السلام از كشتار آنها جلوگیری كرد! این است نمونه ای از عدل علی علیه السلام، نمونه ای از مهر علی علیه السلام بر دشمن.
جنازه اش شب برداشته شد، و به نقطه ای برده شد كه كسی از آن آگاه نشود و به خاك سپرده شد. علی علیه السلام در خانه ی خدا، كعبه، زاده شد و در خانه ی خدا، مسجد كوفه، به شهادت رسید. به قول شاعر، كه گفته است:
میسر نباشد به كس این سعادت
به كعبه تولد، به مسجد شهادت
آری حیات علی علیه السلام، از بیم دشمن بایستی شب برداشته شود و به خاك سپرده شود! تف بر این بشر جاهل!
نجات دهنده ی بشر، حیاتبخش بشر، خدمتگزار بشر، آسایش بخش بشر، بایستی به دست بشر كشته شود و از بیم بشر، جنازه اش شبانه و پنهانی به خاك سپرده شود!! تف بر این بشر!
شهادت علی علیه السلام را نمی توان مرگ دانست؛ شهادت حضرت، حیاتی بالاتر از این حیات ظاهر بود، ولی مردم ظاهر بین شهادت او را مرگ دانستند. مرگ برای همه ی افراد بشر می باشد، ولی مرگی كه عدالت را نشان دهد، تنها مرگ علی علیه السلام بود و بس؛ مرگی كه در میان همه ی مرگها نظیر ندارد! حیات علی علیه السلام نظیر نداشت و مماتش نیز بی نظیر بود. علی علیه السلام قاتل خود را می شناخت، از قصد وی آگاه بود و می توانست او را اعدام كند و یا به منطقه ای دور تبعیدش كند و از عنوان ثانوی استفاده كند، و جان خود را از مرگ نجات دهد، ولی عدل، برای قصد جنایت جریمه و كیفری قائل نیست، و علی الگو بود.
حضرتش روزی در حمام بود، صدای دو فرزندش حسن و حسین علیهم السلام را از سر بینه شنید، بیرون آمد و پرسید: این جا چه می كنید؟
- دیدیم این فاجر، ابن ملجم، پشت سر شماست، بر جان شما بیمناك شدیم، آمدیم برای محافظت.
- كاری به كارش نداشته باشید...!
قتل علی علیه السلام بزرگترین جنایت بشری است، و قاتل او بزرگترین جانی در تاریخ بشر، قاتلی كه آزاری از علی علیه السلام ندیده و رنجی نكشیده و تلخی نچشیده، و علی علیه السلام برای او سراپا مهر بوده، خیر بوده، سود بوده، و او چنین جنایتی ناجوانمردانه را مرتكب می شود! در مسجد! در ماه مبارك رمضان! در شب قدر!
تف باد بر چنین بشر! تف باد بر این اندیشه ی پلید! تف باد بر چرخ گردون! در سحرگاه نوزدهم ماه رمضان، سال چهلم هجرت، در مسجد كوفه، این جنایت رخ داد و پاكیزه ترین خلق خدا با ضربت شمشیری بر فرقش، در خاك و خون غلتید و بهترین خلق به دست بدترین خلق كشته شد.
سه روز حضرتش زنده ماند، و او یقینا اگر بدرود حیات نمی گفت، ضارب را مورد عفو قرار می داد. در آن سه روز سفارش قاتل را می نمود: مبادا شكنجه اش كنید،
[ صفحه 49]
كتكش بزنید، دشنامش دهید! در موقع قصاص بیش از یك ضربت شمشیر نزنید. قصاص قاتل، حق شهید نیست، حق بازماندگان است و حق زنده هاست، چون حیات بشری بدان بستگی دارد. وصیتش به بنی هاشم این بود كه مبادا بگویید امیرالمؤمنین علیه السلام را كشتند و خونریزی كنید و آدمكشی راه بیندازید...
شاید مقصود حضرتش، جلوگیری از انتقام عربی بود؛ انتقامی كه خون همه كس قاتل را در هر حالی، برای همه كس مقتول روا می شناسد! بدین وسیله حضرت، از كشتار خوارج، همفكران قاتل خود، جلوگیری كرد. كوته فكرانی كه در دشمنی با علی علیه السلام آن قدر جلو رفتند كه پس از كشتن، با قبرش نیز سر دشمنی داشتند، ولی علی علیه السلام از كشتار آنها جلوگیری كرد! این است نمونه ای از عدل علی علیه السلام، نمونه ای از مهر علی علیه السلام بر دشمن.
جنازه اش شب برداشته شد، و به نقطه ای برده شد كه كسی از آن آگاه نشود و به خاك سپرده شد. علی علیه السلام در خانه ی خدا، كعبه، زاده شد و در خانه ی خدا، مسجد كوفه، به شهادت رسید. به قول شاعر، كه گفته است:
میسر نباشد به كس این سعادت
به كعبه تولد، به مسجد شهادت
آری حیات علی علیه السلام، از بیم دشمن بایستی شب برداشته شود و به خاك سپرده شود! تف بر این بشر جاهل!
نجات دهنده ی بشر، حیاتبخش بشر، خدمتگزار بشر، آسایش بخش بشر، بایستی به دست بشر كشته شود و از بیم بشر، جنازه اش شبانه و پنهانی به خاك سپرده شود!! تف بر این بشر!